Me and Mrs Jones

Dinsdag 4 december

Gister zoveel knoflook gegeten en madame Jeanetjes door de uiensoep en knoflookpasta; ik hoop dat we worden meegenomen door de man van het autoverhuurbedrijf. Maar beter nog,…ik hoop dat de muggen ons niet meer lusten of ter plekke dood neervallen, de hufters.
Na de luie leesdag bij het zwembad en op ons terras gaan we vandaag dus een rondje eiland met een pick-up. Mies blij, eindelijk een pick-up. En dan gaan we natuurlijk ook de geldautomaat drive-in even uitproberen. Nu eerst mezelf nog even fatsoeneren voor zover mogelijk. Permanent make-up zou het beste zijn hier. Want mijn wenkbrauwen smelten er hier zo weer vanaf. En mijn haar verven voor ik wegging had ik ook niet hoeven doen, want het grijs komt er alweer doorheen. De föhn is ook overbodige luxe, want door de warmte en de vocht schieten de krullen in je haar. Dus gewoon, heel elegant een pet op of een haarband eroverheen.

Het begon goed. Nicole kwam al aangelopen dat we niet om 9.30 uur werden opgehaald, maar ongeveer 10.00 uur. Dat werd natúúúrlijk 10.30 uur!!! De dag autohuur schoot al lekker op dus. Er was nog een Belg voor ons. Omdat het al zo laat was had Mies bedacht dat we meteen maar twee dagen de auto moesten huren. Maar toen ik vroeg of we de auto dan donderdag om 12.00 uur in mochten leveren in plaats van 11.00, omdat we dan terug zijn van excursie, ging ze er niet mee akkoord. Ik had meteen de P erin. Dan maar 1 dag, de groeten. Ga niet nog meer betalen voor dat ene uur. Maar goed,…we konden eindelijk op pad. Eerst naar de benzinepomp ja, want je hoeft hem hier niet vol af te leveren. 2/8 zat er nog in en dat moet er ook weer in zitten als je hem terugzet. Toch niet handig?? Of zie ik dat verkeerd. Bij de pomp nog zoveel wachtende voor ons. Dan moet je eerst naar het loket om te betalen, dus zeg maar: “Doe maar voor ….dollar.” En dan zet hij de pomp aan. Hierna toch even met de auto langs de pinmuur omdat het zo grappig is en ok, ook omdat het al weer op was. Snel de spullen bij het huisje opgehaald en op naar Washington Slagbaai natural parc.

Langs de kust over een smalle weg eerst naar het Goto meer gereden. Dat was niet bijzonder. Het landschap was sowieso niet zo bijzonder vond ik. Die hele Slagbaai ook niet bleek later. Het was meer een soort van cactussafari met gratis massage van rug en ingewanden. Zigzaggend tussen de hagedissen door en af en toe een verdwaalde geit. Ik had ook wat meer vogels verwacht, maar dat viel vies tegen. Alleen dan de flamingo’s in het park in twee meertjes of waren het er nou drie. Het leukste van de hele tour was de radio; we hadden heerlijke kerstmuziek, afgewisseld met Salsa. Daar word je toch helemaal blij van! Vlak voor de uitgang (nou ja,…dit was ook nog 7 kilometer hobbels, kuilen, flinke heuvels en steile paadjes naar beneden) nog even wat gegeten aan zee en toen snel eruit.
Via Rincon (oudste plaatsje) en nog een gehucht weer richting Kralendijk. Er lagen twee knoerten van cruiseschepen, dus de markt met lokale souvenirs was er ook. Daar even overheen gewandeld en toen vonden we dat we wel weer lekkere (ijs)koffie hadden verdiend bij de ijssalon, dit keer met een hazelnootgebakje, mmmm. (Dat worden weer bakken met sla als we thuis zijn). Hierna op zoek naar een grote supermarkt. Dat duurde even voor we die vonden. Maar dat maakte alles weer goed toen we binnenkwamen. Gewoon Albert Heijn!! Een mega grote, ik was helemaal gelukkig. Zet de boel maar te koop in Nederland. We kunnen verhuizen.

Vanavond met de auto naar Kralendijk (wat een weelde). Dat wordt hakken aan, dat snap je wel. En uit eten bij Mona Lisa. Het bleek dus niet failliet, maar in het weekend alleen maar gesloten. Dat hoorden we van twee meiden hier. Vanmiddag al even gekeken en de daghap is Lionfish en dat wil Michaël zo graag proberen. Misschien dat de muggen daar bang van worden, want de bol knoflook heeft niet geholpen.
Een heel leuk tentje, de Mona Lisa! En ze hadden precies nog twee porties Lionfish, joehoe! En ik moet zeggen…ik heb heerlijk gegeten! Na het eten nog even een rondje om in het centrum, maar daar viel weinig te beleven. Dus naar huis en op het terras aan de rosé.

Zondag 2 december

Het slapen gaat al wat beter. Een uur of zes wakker. Het gaat de goede kant op.
Half 9 werden we opgehaald door Wood Wind. Alles keurig geregeld. Bij aankomst al een welkomstdrankje op de steiger en de catamaran lag klaar. Een heel goeie dag voor mij, want er stond geen wind en het water was strak. Maar toch voor de zekerheid een primatourtje ingenomen.
Er gingen 15 man mee en de bemanning dan. Heel veel uitleg over het snorkelen zelf gekregen, maar ontzettend veel over de onderwaterwereld. We gingen steeds in twee groepen te water. Wij zaten bij twee oude Amerikanen en een ouder echtpaar met zoon. Laat ik deze Frits noemen, want daar leek ie op (mijn zwager). Frits had een aftandse gele zwembroek aan, zo’n boxermodel (Dries zou er jaloers op geweest zijn), waar geen rek meer in zat en precies waar z’n pielemoos liep was het pluzig en versleten. Frits had voor de gewoonte om steeds naar de diepte te duiken, maar dat ging steeds voor mijn neus, dus of ik had bijna een flipper in mijn nek en anders zat ik tegen die gare gele zwembroek met inhoud te kijken. Ik kreeg er de slappe lach van en dan liep mijn masker weer vol.

Het is inderdaad heel mooi hier onderwater. We hebben 3 snorkelplekken gehad, alle keren weer anders. Heel wat mooie vissen gezien en jawel….mijn eerste waterschildpad. Ik had er in Mexico op die kleretour er wel een zien zwemmen vanaf de boot, maar deze zwom gewoon vlak voor me. De laatste plek zou de turtle snorkelplek moeten zijn en had ik mijn camera pas mee naar beneden en je raadt het al hè, geen turtle te bekennen. Een heel in de verte en toen was mijn batterij leeg. Lekker weer.
Na de derde snorkelronde was het aardig fris geworden en ook hing er een heel donkere wolk boven ons. We kregen ondertussen een lekkere warme hap als lunch, die ik behoorlijk snel voor mijn doen naar binnen moest werken omdat mijn bord vol water liep door de regen. Beetje jammer hoor zo’n afsluiting van de dag. Het water werd ondertussen ook al wat onrustiger  en ik moest goed naar de horizon blijven kijken wilde ik mijn maaginhoud in toom houden. Ik had zoiets van: sjees maar naar de kant met die boot, maar nee, er kwam nog weer een verhaal over bescherming van het koraal en iedereen mocht vragen stellen. Nou zat er een Amerikaans stel aan boord met een heel irritant kutkind. Ik heb er geen ander woord voor, sorry. Het was denk ik een jaar of acht, maar qua lichaam had hij zes kunnen zijn. Hij was behoorlijk wijs. Anyhoe,…elke keer als Dee vroeg: ‘Does anyone has questions?’, dan had dat klerekind weer zijn vinger in de lucht en verzon volgens mij ter plekke nog een vraag als ze vroeg: “Yes???” Bijvoorbeeld: ’ Waarom is het water zout?’ Je kon het zo gek niet bedenken of hij vroeg het. Dus ik zei steeds tegen Mies: ”G..ver!  Smijt dat irritante kind eens overboord! Ik wil van die boot af.” En Dee maar heel geduldig antwoord geven. Nou, hij kan als hij thuis is een spreekbeurt houden zonder problemen!
We zijn weer netjes thuis gebracht en nog even bij het zwembad in de schaduw gelegen en soms in de regendruppels, maar ik ben zo verfikt, ondanks veel smeren, dat ik geen zonnestraal meer kan verdragen op mijn rug. Nu dus maar een roseetje op het terras en bedenken waar we vanavond nou weer eens moeten gaan eten.  De ezels weten het in ieder geval. Die staan hier in mijn achtertuin de volle vuilnisbak leeg te vreten. Wat een bende schoppen ze ervan.

Om 18.00 uur rotaf. Had zo mijn bed wel in gekund, maar toch maar een douche gepakt, de ogen weer opgeplakt en feestjurk aangetrokken. Eigenlijk was ik te moe om te eten, dus dan maar een tosti of iets dergelijks bij Eden beach. Blijkt daar toch een Caribische band op te treden!! Dus ik was weer wakker. Heerlijk met de voetjes in het zand, roseetje in de hand en een bordje ‘Dutch bitterganituurtje’ tussen ons in. Werd het toch nog laat, maar wel gezellig. En bovenal…geen mug te bekennen op het strand. Dus dat deed mijn toch al bultige lijf goed.

Zaterdag 1 december

Vannacht meerdere malen wakker door jeukaanvallen. Nog niet eens die 11 op mijn rechterbil, maar met name op mijn voeten. Ik heb zo liggen krabben en schurken dat er blaren met vocht op zitten, die steeds leeglopen en zich weer vullen. Het ziet er niet uit. Hopelijk bijt het een beetje schoon in zee vandaag. We moeten eerst nog een soort van penning kopen van 10 dollar om überhaupt de zee in te kunnen met snorkel. Dit ben je verplicht.

Het is nu iets van half 8, ik zit weer heerlijk op mijn schoongeveegde terrasje (je moet toch wat doen als je zo vroeg wakker bent) en de lucht is vanmorgen (weer) strak blauw. Ben benieuwd of dit zo blijft.

Het is een heel mooie dag gebleven. Bijna geen wind. Als de zon scheen voelde het als  40 graden. Een beetje té voor mij. En bij Spice waren alle bedjes met parasol of onder een palmboom bezet. Dat werd dus handdoek neerleggen, uitkleden en de zee in. En raad eens…wie lag er weer als eerste in? Moi. Ik kan het wel. Als het maar mijn temperatuur is!! En dat is dus een zeetje van minstens
25 graden. Er was vandaag een megagroot cruiseschip aangelegd en vanuit die boot komen er dus busjes vol dikke en oude Amerikanen naar van allerlei dingen en dus ook naar Spice om te snorkelen. Wat een rare vogels zijn het toch. Je blijft lachen. De tweede afkoelingsduik hadden we dus ook de snorkel mee en de onderwatercamera (zie roze grote vis).
Weer heerlijk geluncht en toen kwamen er gelukkig ook meer wolken, want het was niet te harden in de volle zon.  Op een gegeven moment hebben we ons boeltje ook maar weer gepakt en zijn we toch maar richting dorp gelopen voor anti-muggenspul en afterbite gel. Die tippel viel mee in de schaduw. Gelijk maar in het beroemde ijssalonnetje waar iedereen die hier geweest is het over heeft,  een ijsje gegeten (Mies dan, ik een aardbeiensmoothie) en weer 40 minuten teruggelopen.
Nog even geld gepind bij een drive-in-pin. Iedereen pint hier vanuit de auto. Het was gewoon een stom gezicht dat wij er zo voor stonden.
Op ons terras een afzakkertje na de zware tocht gedaan . Omdat het zo’n mooie avond was, zouden we ook naar de zonsondergang kijken. Dus wij heen met fototoestel  en roseetje, maar helaas, hij was net onder. Morgen herkansing.
Een lekker douchje dan maar en hierna van top tot teen de bulten ingesmeerd met de nieuwe gel. Het verlicht iets, maar het duurt niet heel  erg lang voor ze weer beginnen. Hierover een anti-muggenspray. De ogen er weer opgeplakt, mooie jurk aan en op de ballerina’s weer begonnen aan de tocht van 40 minuten om bij Mona Lisa te gaan eten. Volgens man in het vliegtuig kon je daar lekker daghappen voor weinig. Kijk….daar hou ik van.  Eindelijk weer (heelhuids) aangekomen in die grote winkelstraat en wat denk je….Mona Lisa was niet eens open!! GVD. Dus op zoek naar een andere tent en dat werd het City Café aan de haven. Gelukkig hebben we heerlijk gegeten; Mies has hete garnalen en ik de vangst van de dag, Baracuda met vers gestoomde groente en rijst. MMM. En vis moet zwemmen, dus een lekkere witte wijn erbij. Met de rekening hebben we meteen gevraagd of er taxi’s reden en jawel we werden opgehaald door een oud mannetje met eigen auto. Die heeft ons voor 10 dollar naar huis gebracht. Heerlijk, want ik had niet meer thuis gekomen, zo’n spierpijn in de kuiten!

Nu de nacht weer in en morgen er weer op tijd uit voor de tocht met Wood Wind.

Vrijdag 30 november

Vanmorgen al heeel vroeg wakker vanzelf. Vanaf een uur of 4. De vogels begonnen al vroeg, maar ook het verkeer hierachter. Een stralend blauwe lucht en een heerlijk temperatuurtje. Ontbijtje op ons terras. Genieten hoor.
Bij het zwembad zijn we gaan zitten voor de internetverbinding. Maar het duurde niet lang of we moesten rennen naar de receptie met de laptop onder de arm, want het kwam met bakken uit de lucht vandaan. Niet normaal!! Bij Nicole van de receptie een tijdje staan teuten. Ze heeft me gister waarschijnlijk mijn terras zien staan vegen en ze verontschuldigde zich over dat het terras zo vies was, omdat de werklui en tuinders bezig waren geweest en dat ze nog niemand had langs kunnen sturen. Het tweede excuus was nog mooier….onze vaatwasser is stuk!!! Dus ik zeg: “dat meen je niet. Ik heb net dure vaatwastabletten gekocht! Het was ons nog niet opgevallen, want je zet dat ding ook niet aan voor twee bordjes en twee glazen.” Nou ze zou proberen om er nog iemand naar te laten kijken en anders wilde ze de tabletten wel overnemen. Ja hoor, hebben wij weer!! Zo blij met onze luxe en dan doet ie ut niet. Er zijn overigens maar twee huisjes hier die een vaatwasser hebben, maar ja…wat moet je ermee als ze het toch niet doen??
Tijdens de informatiebijeenkomst was het weer even droog. En even daar bedoel ik een kwartiertje mee. Gelukkig hing er een grote parasol boven ons en bleven we droog. Met recht een tropische regenbui. Het lijkt nu weer op te klaren. Maar het is nog steeds bewolkt. We gaan zondag trouwens met de catamaran naar Klein Bonaire en volgende week donderdag gaan we kayakken in de mangroven.
Nu even nog een sappie en dan gaan we maar de boel een beetje verkennen hierbuiten.

De huisjes hier liggen wel meteen aan het strand, maar het strand betekent in dit geval rotsen. Wij moeten 10 minuten lopen en dan komen we bij Spice, een strandtent waar wij gratis van de bedjes mogen maken, omdat we in Hamlet zitten. Dat zag er best leuk uit en we hebben er meteen maar geluncht; ik een heerlijk broodje homemade eiersalade en Mies met garnalen en krabsalade. Heerlijk!! Nog wat nodig vocht weggewerkt en weer verder gelopen. Als je vanaf de kant het zeewater in kijkt, zie je zo de mooie vissen zwemmen, alsof je in Nemo zit! Geweldig.
Het stadje Kralendijk bleek toch een aardige tippel (30 à 40 min). Al mag het geen stadje heten, want Anna Paulowna heeft meer winkels. Het is een straatje met nog een zijstraatje. Hier meren ook de cruiseschepen aan. Er lag vandaag een Clipper/viermaster. Geen dikke Amerikanen gezien, maar misschien waren deze nog een dagje weg. Hier hebben we ook weer vocht moeten nemen op een terrasje, want het water liep van ons af. De terugweg zijn we maar gewoon in een streep naar Hamlet gelopen langs de weg. Als het asfalt stopt begint het met zand en wat grind en gras. En dat tezamen met die mega plensbuien van vanmorgen maakte het een heerlijke weg met grote kuilen vol met blubberplassen waar je tussendoor en overheen moest. En dit veroorzaakte een glijbaan voor mijn slippers waardoor ik heel elegant, als Bambi op het ijs, zowat een spagaat maakte met mijn benen en mijn bovenlijf en armen van achter, naar voren en van links naar rechts ging. Toch ben ik, hoe is het mogelijk, overeind gebleven, maar ik zat van mijn hielen tot mijn knieën onder de bagger. Heel fijn!! In ieder geval was ik blij dat ik thuis was en heb dankbaar gebruik gemaakt van de buitendouche. Hierna nog even het zwembad in (ja hoe is het mogelijk en nog eerder te water dan Mies) en toen was ik wel afgekoeld. Boekje erbij en liggen maar.
Vanavond moeten we uit eten. Het is leuk die superchinees hier achter, maar hij verkoopt geen ei of kaas/ham, vlees. Verder heeft ie alles. Wat moet je dan koken hè?? Pasta met saus? Gebakken aardappels met mayonaise?? Heel gezond. Dus wat een budgetvakantie had moeten worden (het verblijf alhier dan, beetje zelf koken enzo), gaat denk ik toch een heel dure vakantie worden!

In het donker op zoek naar een ingang naar het strand en de tent van Captain Don’s habitat. Op de ballerina’s tussen de plassen door. Dames, de naaldhakken kun je gewoon thuis laten, ook al mag je 35 kilo mee.  Een heel gezellig plekje aan het water met goed eten. De bediening had wel wat vriendelijker gekund. Ze hebben wat lampen in zee aan, zodat je evengoed de vissen kan zien zwemmen en dat waren behoorlijk grote mag ik wel zeggen.
Het paadje terug langs het water is levensgevaarlijk met een fles wijn achter je kiezen; geen verlichting, halve meter breed en links lig je meteen een meter lager in zee, maar we hebben het gered!

Vanmorgen 05.00 uur ging het wekkertje en ik moet zeggen…aardig fit gelukkig. Henny en Charles brachten ons weg. Die gingen er meteen een dagje van maken. Geen last van de ochtendspits gelukkig; het verliep allemaal vlotjes. Voor hun wat minder want Ikea ging niet zó vroeg open. Dat wordt voor de deur liggen!

Op Schiphol was het best druk en alles gezellig in de Kerstsfeer. We hadden thuis al ingecheckt, dus we konden zo bij vertrekhal 3 de koffers bij de drop off afleveren; voor ons de eerste keer . Maar als straks iedereen dat gaat doen, dan heb je daar toch weer lange rijen of zie ik dat verkeerd?
Geen zorgen om overbagage. We mochten gewoon 35 kg per persoon mee, wat een weelde. Niet dat ik dat mee had, maar ruim boven de 20 zat ie wel!! Hierna door de controle. Ook daar kun je zelf al je paspoort scannen. Nog even en er hoeft niemand meer te zitten??? De tassencontrole kwam ook bij pas bij het boarden. Nog even heen en weer langs de winkels, het geëikte…wat moet je anders doen? Beetje parfum testen en niet kopen. Voor de goedkoopte hoef je dat niet meer te doen. Voor het eerst na 5 dagen een cappuccino geprobeerd en ook die smaakte weer. Dat gaat de goede kant op…vanavond een roseetje proberen of ben ik nu te voorbarig??
Het boarden duurde allemaal wel wat lang. Voor dat iedereen door die scan heen was en ook nog gefouilleerd, dat duurde even. En daarachter was het zo klein, we konden niet eens zitten!! En waarom heet comfortclass COMFORT?? Ook dit keer was de zitting weer een houten plank! Gelukkig 2-4-2 stoelen en hadden we geen buren. Thuis hadden we ook al zo’n mediapakket gehuurd en het schermpje zat in de stoel. Met touch screen, alleen die van mij was meer een ram screen. Ik heb 3 films achter elkaar gekeken. Ik dacht…dan schiet het tenminste een beetje op. ‘Alleen nette mensen’, stomme film overigens. ‘De verbouwing’, die was dan wel weer leuk. En als laatste ‘intouchables’ die had ik al gezien, maar die vind ik zo geweldig, dus die wilde ik nog wel een keer zien. Hij blijft leuk. De vliegreis viel verder wel mee. 9,45 uur duurde het. Geen tussenstop op Curaçao op de heenweg. Het was iets van 15.30 uur hier, dus nog even licht gelukkig. Een warme deken viel over ons heen bij het uitstappen, heerlijk! Dat wil zeggen…heerlijk voor het eerste half uur, want daarna zat mijn spijkerbroek aan mijn benen gekleefd en mijn voeten knalden uit mijn laarsjes. Het leuke hier is, dat je gewoon lopend vanuit het vliegtuig naar de gate loopt of hoe noem je dat. Het is zo klein, het vliegtuig staat zowat voor de deur.  En dan ga je niet naar binnen,….nee….je  staat buiten in de rij en de paspoortcontrole is ook bijna buiten. De koffers kwamen snel en alles snel door de scan (hij hoefde niet eens open!!) en buiten stond Arke al te wachten. De koffers gingen op een klein open vrachtwagentje en wij in een klein busje (fikheet). En wat denk je…de zure mensen die er waren op de vlucht, die kwamen bij ons in het bussie zitten stinken! Die ene gozer had ook zo’n vieze vette kop met haar met de vlokken roos erin, die had een halfjaar al geen shampoo gezien. Gatverdamme!! En die kleding zo mossig en stinkend naar zure vieze aanrechtdoekjes, te ranzig voor woorden. Gelukkig stapten ze niet bij ons uit. Dat was weer een voordeel.
Het volgende voordeel kwam bij Hamlet, ons appartementencomplex. Ook daar moesten we buiten wachten. Het kantoortje was zo klein, ze checkte per stel in. Nou is zij al zo megagroot, dat het kantoortje al half gevuld was. Anyhoe…we zitten daar voor haar en ze zegt dat ze ons heel blij gaat maken en ze geeft ons een upgrade naar een tweekamerappartement. Ik wist niet wat ik hoorde!! Zou dat door mijn snarkmail naar Arke zijn gekomen omdat onze reis een maand geleden 300 euro goedkoper was? Ik weet het niet, maar blij waren we wel.
Het is een leuk huis, best groot met een groot terras. Als we de goede kant opkijken hebben we tuinzicht met mooie bomen. Achter ons muurtje is het een rommeltje. Dat zit aan de weg. Goed om zitten dus. Aan de zijkant van het huis is een buitendouche, geheel niet verkeerd met deze temperaturen. En de grootste verrassing….jawel….een VAATWASSER en een vierpits gaststel.
We hebben de koffer uitgepakt en we zijn naar de Chinese supermarkt hier om de hoek gegaan. Geen Chinese prijzen, pffff. Een lekkere fles rosé is al 11 dollar! Maar goed…even een happiesnappie gehaald en op het terras gaan zitten. Het is tenslotte in Nederland al laat op de avond. Echt honger hebben we ook niet, dus nog even genieten van de vogeltjes. Nou…dat moet je niet denken….helemaal opgevreten door de muggen!!! Van ellende naar binnen. We waren al gewaarschuwd, maar het is dus echt heel erg. En dat hebben we dus nog niet gehaald, muggenspul. Het kwaad is al geschied. Op mijn rechtervoet zitten er minstens vijf. Het jeukt al als de ziekte. Dit kan nog leuk worden. Kunnen we eindelijk ’s avonds zonder jas en lange broek buiten zitten, grrrrr. Nou ik hou het voor gezien voor vandaag. Ga de douche uitproberen.

Het is niet erg dat je boven de 40 bent, maar waarom raakt het lijf zo in verval? Overtollig vel wat gaat hangen, haren die gaan groeien op plekken waar je ze niet wilt. Over je ogen nog maar te zwijgen, die de kleine lettertjes niet meer kunnen lezen. Hormonen die steeds erger van slag zijn alsof je weer een puber bent. En nu dus ook fliebertjes, moedervlekken/wratjes op steeltjes. Zijn dat nou seborroïsche wratten waar ik wel eens over typ in die geriatrische brieven?  Het is toch om onpasselijk van te worden? De zwaartekracht gaat tellen en het voorover bukken kun je beter laten. Gelukkig heb ik een man die door al het verval heen kijkt; of ik nu zonder ogen en mijn haar omhoog in mijn huispak op de bank zit of met mijn fliebertjes en overtollig vel me in corrigerend ondergoed hijs.
Anyhoe,…een paar weken terug was ik toch maar eens naar de dokter gegaan om te vragen of ze ze weg kon halen. “Geen probleem, maak maar een afspraak, dan lepel ik ze eruit.” Ondertussen zijn we een paar weken verder en is zij met zwangerschapsverlof en had ik de volgende vervangende dokter. Een leuk jonkie wel te verstaan. Dus shirt uit en mijn overtollig vellig lijf laten zien met de oksel met fliebertjes. Die sneed hij zo wel weg zonder verdoving, maar die grote moedervlek in de oksel, daar moest hij nog even over denken hoe hij dat ging doen, want het zat in een plooi (zie je….toch overtollig vel) en moest hij dan schrapen of lepelen? En hoe ging hij dat weer netjes maken en hoe gaat dat genezen? Leuk hoor, zo’n dokter die hardop denkt. Ik zat ondertussen met het zweet in mijn handen. Ik was er al snel klaar mee. “Laat die grote onder mijn arm maar zitten als je zegt dat het geen rare moedervlek is.” (Straks zit ik op Bonaire met een abces onder mijn arm, omdat het moeilijk geneest in zo’n plooi.) Ondertussen kwam de spuit te voorschijn voor de moedervlek op mijn schouder en op mijn hoofd. Een spuit in je hoofd is geen pretje moet ik zeggen. Terwijl dat aan het inwerken was, werden de fliebertjes eraf gesneden. Het ging niet lekker, maar het was te doen. De grote pleister die er nu overheen zit onder mijn oksel is irritanter. Daar ging het mes in de schouder. Ik weet het, je voelt het niet, maar je voelt wel dat hij snijdt. En ondertussen had ik in mijn achterhoofd dat die op mijn hoofd er nog af moest. En aangezien het bloed mijn nek al in liep na die spuit, had ik al hele visioenen en werd ik behoorlijk misselijk. De assistente moest erbij aan te pas komen voor die op mijn hoofd om bloed te deppen en ondertussen maakten ze grapjes dat ik met een tulband naar huis moest. Nou, dacht het ff niet. Al moet ik hier nog een uur met een gaas gedept zitten drukken, ik ga niet met een tulband de deur uit. Overtollig vel zit onder je kleren (ok, een rimpelhoofd niet), maar ik ga niet als oorlogsslachtoffer weg.
Ik was even vergeten dat ik met de auto was en dat autorijden met een hand wel erg moeilijk gaat. Dus dat werd lopend naar huis en auto maar laten staan, maar voor ik bij het stoplicht was, had ik al een lamme arm. Michaël maar gebeld of hij me even wilde halen. Ik zat op het muurtje bij het rouwhuis met mijn rood/witte gaas in mijn vieze haar toen er een jonge meid achter de kinderwagen voorbij liep en vroeg of ze wat voor me moest doen en of het wel met me ging. Ik zei dat ik dat ontzettend lief van haar vond, maar dat ik opgehaald werd en dat er alleen maar een moedervlek was weggehaald. Er zijn dus nog oplettende lieve mensen op deze wereld!
En nu zit ik hier dan op de bank met een strakke stoffen haarband over het gaas om mijn hoofd om het bloeden te stelpen, à la Doris D (leeftijdsgenoten herkennen haar vast nog wel) die zo gaat aerobicen. Ik mis alleen nog het glimmende pakje en de beenwarmers. Michaël greep meteen de gelegenheid maar aan om niet aan de bloemkool te hoeven en bestelde een brommertje voor me (oh nee, hemzelf) omdat ik zielig en gewond ben en schonk een roseetje in voor de troost. Ik zal het er bij eentje laten, anders gaat het bloed zo stromen. Ik ben blij als die band weer af kan.

17 1/2 jaar geleden dachten we aan gezinsuitbreiding en kregen we via Susan twee zwarte katertjes, Boris en Smorrie (deze laatste door Vrouwenvleugel op tv). Ik dacht dat katten wel makkelijk zou zijn. Als je eens weg moet, kan een ander daar wel op passen. Niet wetende dat ik zo’n vreselijke muts zou worden met mijn beessies. Aangezien ik ook ooit een rat, genaamd Wibo heb gehad toen ik net op Noorderhaven was begonnen. Daar was ik ook wel erg lief voor, totdat het oud en nieuw was en ik bij mijn ouders was met Wibo…Het was 24.00 uur en dat betekende: kus, kus en gelukkig nieuwjaar en snel de kroeg in. Maar de jas van Carool had over de stoel heen gehangen en deze was zover achteruit geschoven dat de mouw tegen de kooi van Wibo had gehangen. Toen we om 24.00 uur de jassen aandeden en Carool tegenover me stond met een jas zonder elleboog, waarvan Wibo een heerlijk nestje in zijn kooi had gebouwd, pieste ik zowat in mijn  broek van het lachen, waarop  ze zei: “Sta niet zo stom te lachen!” Maar ik durfde het niet te zeggen, al was het wel snel duidelijk wat er miste.
Het lachen verging me na een week ongeveer, toen mijn nieuwe spijkerjas met Kuifjevoering eraan ging, omdat deze tegen de kooi aanhing en dus ook aan gruzelementen was gevreten. No mercy, van Do de dierenvriend en daar ging Wibo naar buiten de vrije natuur in. Hup met een zak voer de schuur verderop in de straat gezet, in de vrieskou. ’s Avonds dan wel weer spijt als haren op mijn hoofd en jankend op mijn knieën voor de schuur, Wibo te roepen. Maar Wibo was al doodgevroren of had gedacht…ik kom niet meer.
Dus twee katjes in huis….Boris en Smorrie. Wat een barrels. Heel vaak ook wel spijt gehad. Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen als ze het halve huis molesteerden. Maar dat veranderde al heel snel en was ik helemaal verknocht aan de schatjes. Ik zat te janken op zolder met vingers in mijn oren toen ik Michaël met de twee naar de dierenarts stuurde om ze te laten castreren. Ik kon het niet aan. En hoe erg was het dan ook toen na een jaar Smorrie niet meer thuis kwam. Nergens meer te vinden, om gek van te worden. Overal briefjes opgehangen en een bericht op de kabelkrant gezet. Amivedi gebeld natuurlijk, maar het bleef stil. Totdat een vrouw belde met de vraag of we onze kat al terug hadden. Ze stond namelijk onder ons op de kabelkrant met nog een zwart katje uit een nest en ‘niemand wil hem hebben’. Ik naar Mies bellen met dit verhaal en die zei: “Ga maar halen.”
En dat werd Arie. En Arie bleek z’n naam waardig en was ook een echte Arie! Arie leefde op brinta en Whiskas tonijn en leefde in een huis met teckels (waar ik ook een voorliefde voor heb). Dat was waarschijnlijk ook de reden dat Arie voor geen hond aan de kant ging.
Als we op vakantie gingen, paste er altijd wel iemand op die in de personeelsflat woonde, maar dat bleek niet altijd een succes. Dus ik besloot niet meer op vakantie te gaan. Gelukkig wilde Henny wel woningruil doen en ging bij ons een straat verderop zitten en paste op Boris en Arie. Later zus Ilona en daarna deden opa en oma het altijd. Onze steun en toeverlaat. Totdat we met de koffers weer op de stoep stonden na een vakantie en Arie ons klaaglijk miauwend gedag zei. Ik had zowat zijn staart in mijn handen. Hup….koffers in de gang en naar de dierenarts. Arie konden we daar meteen achter laten, want zijn staart werd geamputeerd. Het kind kwam terug met een half kaal bifiworstje wat, steeds als hij ging zitten, op de grond plokte. Wat hem vanzelf heel zeer deed. Ik werd er misselijk van. Het haar groeide gelukkig snel en Arie ging weer als de brandweer. Al kreeg hij na dit trauma de tik om ons hele huis vol te sproeien. Een drama. Maar ja…wat doe je eraan?? Het hele huis werd Arieproof gemaakt met tussen de plinten kit en alles op pishoogte glansverf, zodat het zo was schoon te maken.
Na het staartje kreeg meneer blaasgruis en kon op nog duurder voer, wat Boris gelukkig na zes weken apart gegeten te hebben ook mocht eten. Heel wat jaartjes ging het prima. Arie, een echte buitenkat, die wel thuis kwam met hele verhalen en bij ons kwam liggen. ’s Zomers ging hij naar buiten als wij naar bed gingen en ’s winters lag hij bij ons op bed tot een uur of 3 en mauwde ons dan wakker, net zo lang tot Mies naar beneden ging om hem naar buiten te laten. Omdat ik wat lekkerder sliep heeft Arie een miniatuurschuurtje gekregen, helemaal geïsoleerd en gevuld met een dikke laag hooi en daar maakte hij graag gebruik van. Op een gegeven moment had hij een ontstoken oog. Arie met z’n halve staart was de schrik van de buurt en wilde graag laten weten dat hij de baas was. Met vechten was zijn oog dus ontstoken en dat was met zalf en antibiotica niet meer te redden. De ontsteking was naar binnengeslagen en het oog moest eruit. Arie werd er niet mooier op. Daar gingen we weer naar de dierenarts. En kwamen terug met een half kale Arie en een dichtgenaaid gat en weer heel wat euro’s armer. Op wat inschatten van diepte en een dooie hoek heeft hij zich er prima mee kunnen redden. Hij was nog steeds ‘the man’ in the neighbourhood en thuis een echte ‘mamma’s kind’. Naast dat oog en halve staart had hij ook nog een vreselijk gebit wat een paar keer onder narcose is gereinigd, omdat hij er ontstekingen van had. Echt een voddenbaal, een viezerik. Wat heb ik toch vaak gezegd: “het is omdat je zo grappig bent, maar anders…..” Zelfs de dierenarts zei wel eens: “ik had het niet zo lang volgehouden”. Maar ja…je geeft je kind toch ook geen spuitje als hij/zij het niet helemaal doet naar verwachting?
Arie werd 25 april al weer 16 en ik had echt gedacht dat hij wel 30 zou worden. Maar hij begon het laatste halfjaar toch wel wat in te vallen en z’n ruggengraatje begon wat uit te steken. Toch had hij er nog lol in tot september. Het was heet, dus ik dacht nog dat hij misselijk was van de haren misschien, die weer met bossen uitvielen. De laatste bbq kwam hij zowat geen kip meer halen en ook het eten werd minder. Steeds kleine beetjes en ook praatte hij niet meer zo terug en zag hij er ongelukkig uit. De laatste avond mocht ik ook liever niet aan hem zitten. Eigenlijk weet je het wel, maar toch komt het rauw op je dak als je de volgende dag op het inloopspreekuur te horen krijgt dat zijn nieren erg groot zijn en dat hij zichzelf aan het vergiftigen is. En dat een spuitje eigenlijk de enige uitkomst is. Daar hoefden we niet over na te denken. Gelukkig mocht en kon hij op mijn schoot rustig inslapen onder heel wat tranen. Toen er echt geen hartslag meer was, mochten we hem meenemen. We hadden toch besloten hem onder zijn minihuis te begraven. Maar hij begon op de helft van de langevliet toch wel zo erg te schokken en ook thuis nog in zijn mandje; het was net of hij sliep en lag te dromen. Ik heb dus toch maar weer gebeld om te vragen of dit wel goed was. Voor de zekerheid toch maar weer heen. Arie in een handdoek op schoot. Tot halverwege heeft hij nog stuipen gehad en daar aangekomen was het over. Thuis heeft hij nog even in z’n mand gelegen en Mies heeft onder zijn huis een gat gegraven. Het valt niet mee om dat schapie in een handdoek, nog even snel platgezoend, in dat gat te leggen en de grond er weer overheen te gooien. Ook Michaël moest wat tranen laten op het zand.
Gister kwam er nog een kaartje van de dierenarts. Gelukkig ben ik een doktershandschrift wat gewend en kon ik het meeste ontcijferen, maar ze hoopte dat we er vrede mee hadden en dat hij een heel mooi leven bij ons heeft gehad. En dat weet ik wel zeker. Mocht ik in een volgend leven terugkomen….dan als een Arie met net zulke poezenouders als wij.

Wij gaan in december eens niet naar Gran Canaria, maar naar Bonaire.
Ik ben benieuwd wat we daar gaan vinden. Kijk hier voor het appartement.

EDIT: net nog even 200 euro extra korting verdiend. Met dank aan ARKE.

Na 17 jaar is mijn Kirby overleden. Zij stond al weer een paar weken boven als kunstobject. Ze begon een beetje branderig te stinken als ik ging stofzuigen. Dus er was weer iets aan vervanging toe. Het anker, koolborstels of weet ik veel wat. Maar gelukkig hebben we Edward nog. Die zuigt wel niet zo hard als Kirby (haha), maar hij voldoet prima in een huis met laminaat.
17 jaar geleden ben ik in aanraking gekomen met de Kirby naar aanleiding van een schoonmaakenquête waaraan Mies heeft meegedaan (???). Of ze een keer een demonstratie bij me thuis mochten geven. Een stelletje vieze volhouders, dat zijn het. Agressieve verkooppraatjes; de Kirby kan werkelijk alles!! Ontkalken, ramen wassen, vloeren in de was zetten, matrassen ontdoen van huisstofmijt en wat al niet nog meer. Ik nog zachtjes zeggen: ‘maar ik heb niets schoon te maken. Mijn huis is net helemaal vernieuwd met vloerbedekking en beneden heb ik een houten vloer’. Hup daar kwam weer een mooi verhaal waarop ik zei:”nou kom dan maar mijn douche ontkalken.”
Nou daar kwamen ze dan, bepakt en bezakt. Ze begonnen met een kirby mijn traptegels te zuigen, die ik eerst zelf moest zuigen met mijn stofzuigertje van toen. Er zat een wit soort koffiefilter in wat ik dan moest bekijken nadat zij het nog een keer over hadden gezogen. Inderdaad, alles zand en stof. Inderdaad, ik geef het toe. Kirby kan zuigen als de beste ;-).
Zo gingen ze nog even door met de douche en weet ik veel wat nog meer. Er niet bij vertellend dat je naast het standaard apparaat van 3000 gulden er van alles bij moest kopen als je wilde dat ze ook bepaalde dingen kon doen. Ik mocht één ding erbij uitzoeken! Na de demonstratie kwam de gladde verkoper nog even zitten met een bakje koffie. Teksten als: “Wie maakt hier het huis nou eigenlijk schoon?” “U verdient toch ook uw eigen geld? Waar moet u nog over nadenken?” Ja, dat is ook eigenlijk zo, bedacht ik gehersenspoeld en heb mijn handtekening gezet. Michaël was niet thuis. En nadat de man weg was ben ik naar Jetty gelopen toen het allemaal een beetje gezonken was wat ik had gedaan.
“Jet, ik heb wat stoms gedaan denk ik.”
“Wat heb je gedaan dan?”
“Ik heb een stofzuiger gekocht.”
“Nou, dat is toch niet zo erg!”
“Nee, dat niet, maar deze kost 3000 gulden!” En toen kreeg ik de slappe lach van de zenuwen en Jetty een wegtrekker.
Ik geloof dat het twee dagen heeft geduurd voordat ik het aan Michaël durfde te vertellen. Razend was hij. Dat was bijna een echtscheiding. Later toen we er allemaal wat aan gewend waren en de Kirby ondertussen flink haar best deed, heeft iedereen er nog flink om gelachen en was het op verjaardagen: “Zeg jij nou maar niets, want jij koopt een stofzuiger van 3.000 gulden.”
Ik werd bijna verslaafd aan schoonmaken. Ik zoog de muren, de gordijnen en weet ik wat niet meer. Als ik Kirby aanzette, zat zowat de hele buurt zonder stroom, zo loeide de meter in de kast. Ja, want dat hadden ze er ook niet bij gezegd. Dat had ik natuurlijk zelf wel kunnen bedenken; iets wat zo goed zuigt, daar moet je voor betalen, maar ja…
De eerste paar jaar bleef het rustig met de telefoon. Daarna begon de Kirby mij weer lastig te vallen. Of ik niet nog wat nodig had: stofzuigerzakken, elastieken voor de borstel???.” Kunnen we een afspraak maken voor een onderhoudsbeurt?” Een onderhoudsbeurt?? Ik dacht dat dit ding mijn verdere leven meeging?
Bij elke onderhoudsbeurt kocht ik maar weer iets. En eigenlijk kon je voor elke beurt eens in de twee jaar een nieuwe stofzuiger kopen. Dat begon me steeds meer tegen te staan en dat agressieve verkoopgedoe helemaal. Ik liet helemaal niets meer doen en ik had nog zakken zat, dus zolang ze het deed, deed ze het. Pffff, totdat ze begon te stinken en begon te vonken. Ik had Kirby niet zo goed verzorgd bleek wel toen we op internet gingen neuzen. Er moest nogal wat vervangen worden; anker, koolborstels en lagers. Ik zeg tegen Michaël: “als we dat nou via internet bestellen, dan kun jij dat er toch wel zelf inzetten?” (Michaël is best handig al zeg ik het zelf). Dus die ging eerst Kirby maar eens opereren om te kijken hoe het allemaal in elkaar stak. De lieverd heeft toen nieuwe koolborstels gekregen, maar dat bleek toch niet genoeg te zijn. Al snel stond ze weer onaangeroerd in de meterkast als kunstobject. Totdat Kirby weer aan de telefoon ging. Ik zei dat ik er klaar mee was en voor al dat geld van die beurten steeds een nieuwe stofzuiger kon kopen. Je snapt het al hè, ik heb me meer over laten halen om voor 25 euro inclusief voorrijkosten naar haar te laten kijken. “Maar ik koop niets!” zei ik nog heel stoer. Ondertussen zat de slang van Kirby en de buizen al aan elkaar geplakt met ducktape. Daar deed ze het weer goed mee. De onderhoudsmonteur vond het niet kunnen en zei dat hij wel een nieuwe slang voor me had. “En wat mag dat dan wel niet kosten?” zeg ik. Dat was meen ik 70 euro!! Maarrrrrr, hij had ook nog wel een tweedehands voor 35 euro. “Nou, ze doet het nog maar even met de Ducktape!” De man heeft Kirby toch weer opgelapt en ze moest het zo wel weer twee jaar doen. Pffff dan zijn we daar weer twee jaar vanaf!
En dat klopte precies. Ze begon nu weer te stinken. En alsof die geldwolven het ruiken, hingen ze gister ‘toevallig’ weer aan de telefoon. Er was iemand uitgevallen en ze konden voor 25 euro een onderhoudsbeurt doen. “Nou, dat is wel goed”, zeg ik tegen Mies. Laat maar weer komen! En denken, …daar gaat mijn laatste vakantiegeld. En eigenlijk vanaf dat ik wist dat ze zouden komen, werd ik al weer opstandig en zat ik mezelf op te fokken. IK LAAT ME NIETS AANSMEREN, DAN NEEMT HIJ DAT HELE DING MAAR MEE EN DAN DOE IK HET VOORTAAN MET EDWARD!!
Belt die l.. ook nog om 8.10 uur op dat hij tussen 8.30 en 9.00 uur voor de deur staat. Dus hurry-up vroeg uit bed. En aangezien ik niet zonder ogen de deur open doe, was Mies eerst de sigaar. In de douche hoorde ik ‘m al praten, de glibber en er gleed langzaam een mega ochtenhumeur over me heen. Eigenlijk hou ik er niet van; of het nou de verwarmingsmonteur is of de verzekeringsagent….die verplichte praatjes en moet je ze nou koffie geven of niet? Moet ik er bij blijven of kan ik ondertussen wat anders doen? Daar kwam ik dan met een kop als een oorwurm beneden. Ik heb koffie gepakt en ben op de bank gaan zitten. “Heeft u nog vragen over de machine, mevrouw?” “Nee hoor, ik niet!” zeg ik met een sarcastisch lachje. Het technische verhaal legde hij meteen aan Michaël uit. Oh hij nou geen zin had in mijn ochtendhumeur of dat hij dacht dat ik het allemaal niet zou snappen, ik weet het niet. Maar het kwam er in ieder geval op neer dat het anker vervangen moest worden. “Wat gaat me dat kosten?”, heeft Michaël twee keer gevraagd toen hij nogal vaag bleef. Nou…..dat kon weer tweedehands en dat kon weer nieuw. Dat werd 205 euro en anders 140 euro inclusief de servicebeurt. Volgens mij zat hier nog geen nieuwe slang bij, waar weer een scheurtje inzat. Michaël keek me vragend aan. “Van mij hoeft het niet,” brom ik wat. “Laat m dat ding maar meenemen”.
“Ik neem niets mee,”zegt de knul, “maar vindt u dat niet een beetje zonde? Voor 140 euro kunt u weer 10 jaar zuigen.”
Hij vergeet er weer bij te zeggen dat in die 10 jaar weer 5 keer gebeld gaat worden voor onderhoudsbeurten en me dat ook weer 5 nieuwe goedkope stofzuigers gaat kosten. “Ik heb Edward toch?” zeg ik. “Mies we hebben het hele huis met laminaat, dat kan Edward ook prima!”
“Ja, dat ik ook zo”, zegt Mies. “Nou, u hoort het. Het is klaar met Kirby.”
De onderhoudsmonteur gaf het niet zomaar op. Ik kon Edward niet met Kirby vergelijken en “haal m maar even, dan zal ik u het verschil laten zien.”
“Dat hoeft niet hoor, want ik weet zelf ook het verschil wel. Maar Edward doet het prima in dit huis!” snauw ik terug. Hij heeft het nog een keer herhaald en gaf het toen op. Ondertussen kwam bij mij het stoom uit mijn oren. En dit werd nog erger toen hij m niet meer in elkaar ging zetten, omdat we er toch niets meer mee zouden doen. Dit veel te vroege ochtendje kost me dus 25 euro met als enige voordeel dat ik nooit meer met die lui te maken krijg. Toch word ik een beetje zielig van mijn trouwe Kirby die helemaal uit elkaar ligt. Zij kan er tenslotte ook niets aan doen. Voor die 25 euro had haar eigenlijk gewoon terug in elkaar moeten zetten, maar dat heb ik maar niet gezegd. Op een gegeven moment zegt hij nog vrolijk. “U kunt m ook nog inruilen voor een nieuwe”. (En nou moet je heel snel maken dat je m’n huis uitkomt, achterlijke gek!) “Wat denk je zelf? Als ik dat kon doen (ik meen 1300 euro) had ik nu wel op vakantie geweest!”
“Een vakantie is goedkoper” zegt hij nog sarcastisch. Het bleek wel dat hij ook een beetje klaar met ons was. Ik heb op mijn tong gebeten. Wat is dat nou weer voor stomme opmerking. Die lul ligt zeker altijd in Turkije op z’n kleedje?? Ik heb geen hand meer van hem gekregen. Ze zijn een weer een klant kwijt. Maar zo’n goede klant ben ik toch ook weer niet, omdat ik ducktape altijd bij de Action koop. Alhoewel….in die 17 jaar heeft Kirby me toch aardig wat poen gekost bovenop die toen 3.000 gulden. En volgens mij gaan de zaken niet zo slecht, want meneer rijdt in een mooi glimmend VW’tje.
Mijn lieve schat ligt nu in de grijze bak. Ik heb niet gekeken en geen afscheid genomen. Zielig vind ik het. Ze kon toch zuigen als de beste. Daar kan Edward niet aan tippen. Maar wat ben ik blij dat ik van die lui af ben. En wat zal de meterkast ook blij zijn.

Vorig jaar met Elly & Louis naar Burger’s Zoo geweest. Foto’s sttan op de website. Bekijk hier de foto’s van Burger’s Zoo 2011.